Ժուկով ժամանակով մի հեռավոր քաղաքում լույս աշխարհ եկավ մի թափանցիկ երեխա: Այո, այո, թափանցիկ: Նրա միջով կարելի էր տեսնել այնպես, ինչպես մաքուր աղբյուրի ջրի կամ էլ օդի միջով: Ինչպես բոլոր մարդիկ, իհարկե, նա էլ միս ու արյունից էր, բայց թվում էր, թե նա ապակուց է: Բայց երբ նա ընկնում էր, ամենևին էլ չէր փշրվում, ճակատին էլ աճում էր մի մեծ թափանցիկ կոշտուկ:
Բոլորը լավ տեսնում էին, թե ինչպես էր նրա արյուը շարժվում, ինչպես էր նրա սիրտը բաբախում և ազատ կարդում էին նրա մտքերը, որոնք անցնում- դառնում էին նրա գլխում, ինչպես աքվարիումի խայտաբղետ ձկնիկներ:
Մի անգամ տղան պատահմամբ ստեց, և մարդիկ հենց այդ պահին տեսան, թե ինչպես նրա գլխում մի հրե գունդ վառվեց: Տղան անմիջապես ուղղեց իր սխալը և ճշմարտությունն ասաց, և հրե գունդն ակնթարթորեն անհայտացավ:
Այդ օրվանից ամբողջ կյանքում նա ոչ մի անգամ և ոչ մի տառ սուտ չասաց:
Մի այսպիսի դեպք էլ պատահեց: Մի ընկեր նրան վստահեց իր գաղտնիքը: Եվ բոլորը միանգամից տեսան, թե նրա գլխում ինչպես սկսեց անհանգիստ պտտվել մի սև գունդ: Եվ գաղտնիքը դադարեց գաղտնիք լինելուց:
Ժամանակ անցավ, տղան մեծացավ, դարձավ պատանի, հետո տղամարդ: Բայց ամեն ոք առաջվա նման կարող էր հեշտ ու հանգիստ կարդալ նրա բոլոր մտքերը: Նա նույնիսկ կարիք չուներ բարձրաձայն պատասխանել իրեն ուղղված հարցերին:
Այդ տղայի անունը Ջակոմո էր, բայց մարդիկ նրան Թափանցիկ Ջակոմո էին ասում:
Մարդիկ սիրում էին նրան ազնվության համար և այն բանի համար, որ նրա կողքին ամեն ինչ դառնում էր ազնիվ և բարի:
Բայց մի դժբախտ օր երկրում հեղափոխություն եղավ, և իշխանության գլուխ եկավ մի դաժան բռնակալ:
Շատ դժվար ժամանակներ սկսվեցին: Ժողովուրդը տառապում էր աղքատությունից, անարդարություններից և պատիժներց:
Այն մարդիկ, ովքեր համարձակվում էին ընդդիմանալ բռնությանը, միանգամից անհետ կորչում էին: Իսկ ովքեր բացեիբաց պայքարում էին սպանությունների դեմ, անմիջապես գնդակահարվում էին: Վախեցածների և ստորացվածների նույնկերպ էին վարվում:
Մարդիկ լռում էին և վախով ամեն ինչի դիմանում: Բայց Ջակոմոն չէր կարող լռել: Եթե նույնիսկ նա բառ անգամ չէր ասում, նրա փոխարեն խոսում էին նրա մտքերը: Չէ՞ որ նա թափանցիկ էր, և շրջապատողները կարող էին ազատ կարդալ նրա մտքերը, բոլորը տեսնում էին, թե ինչպես էր նա վրդովվում անարդարությունից և բռնությունից և անիծում բռնակալին:
Ժողովուրդը գաղտնի կրկնում էր Ջակոմոյի մտքերը և այդպիսով կամաց-կամաց հուսադրվում:
Իմանալով դա, բռնակալը հրամայեց անմիջապես բռնել Թափանցիկ Ջակոմոյին և գցել ամենամութ բանտը:
Հենց այդ ժամանակ էլ պատահեց աներևակայելի մի բան: Այն բանտախցի պատերը , որտեղ Ջակոմոն փակված էր, նույնպես հանկարծ թափանցիկ դարձան, հետո թախանցիկ դարձան միջանցքի պատերը, հետո բանտի արտաքին պատերը. ամբողջ բանտը կարծես ապակուց դարձավ:
Այն մարդիկ , ովքեր անցնում էին բանտի մոտով, կարողանում էին տեսնել Ջակոմոյին՝ նստած իր բանտախցում, և առաջվա նման կարողանում էին կարդալ նրա մտքերը:
Երբ գիշեր եղավ, բանտն այնքան պայծառ լուսավորեց քաղաքը, որ բռնակալը հրամայեց փակել իր պալատի լուսամուտները, որ լույսն իրեն չխանգարի: Բայց, միևնույն է, նա չկարողացավ հանգիստ քնել: Չնայած այն բանին, որ Թափանցիկ Ջակոմոն շղթայված էր և փակված էր ամենամութ բանտում , էլի նրանից ավելի ուժեղ դուրս եկավ:
Իսկ գիտե՞ք, թե ինչու… Որովհետև աշխարհի ամենաուժեղ բանը ճշմարտությունն է , այն ավելի պայծառ է, քան՝ ցերեկվա լույսը, և ավելի ուժեղ է ցանկացած փոթորիկից:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆ 